Een dagelijkse worsteling voor Roos, een 35-jarige alleenstaande moeder, is het bij elkaar knopen van de financiële eindjes, wat zeker niet eenvoudig is.
Ondanks haar parttime baan verdient ze net genoeg om de rekeningen te betalen en voor haar kinderen te zorgen.
Op dit moment organiseert de school van haar kinderen een uitje: haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurgebied.
De kosten hiervoor? Vijftig euro per kind. Voor sommige ouders lijkt dit misschien geen probleem, maar voor Roos is dit een aanzienlijk bedrag.
In haar strakke budget is er nauwelijks ruimte voor extra’s zoals schoolreisjes. Ze herinnert zich nog hoe opgewonden haar kinderen waren toen ze over het uitje hoorden, maar nu worstelt ze met de gedachte hen weer teleur te moeten stellen.
Roos doet haar uiterste best om haar kinderen te geven wat ze nodig hebben, maar momenten als deze maken haar onzeker.
Roos vraagt zich af of de school of andere ouders haar anders zullen beoordelen vanwege het feit dat ze de kosten niet kan dragen.
Hoewel ze weet dat er meer ouders in dezelfde situatie verkeren, voelt het vaak eenzaam voor haar. Ze wil niet dat haar kinderen het gevoel hebben dat ze iets missen, maar de harde realiteit van financiële moeilijkheden is niet te vermijden.
Ze overweegt om te vragen of ze in termijnen kan betalen of om hulp te vragen, maar schaamte weerhoudt haar. Het laatste wat ze wil is dat anderen denken dat ze het niet aankan.
Roos denkt dat mensen snel oordelen. Waarom ze niet meer uren werkt? Waarom ze niet beter spaart? Wat anderen niet zien, is haar maandelijkse worsteling om de eindjes aan elkaar te knopen.
De zorgen die haar ’s nachts wakker houden, zijn voor anderen misschien onzichtbaar, maar voor haar vormen ze de dagelijkse realiteit.
Voor haar draait het niet alleen om geld, maar ook om het gevoel van waardigheid. Het gevoel van niet kunnen bieden wat anderen als vanzelfsprekend beschouwen, voelt als een extra last.
Roos piekert aan de keukentafel over hoe ze haar kinderen moet vertellen dat er geen geld is voor het schoolreisje.
Zij wil haar kinderen niet belasten met de financiële zorgen van het gezin, maar de waarheid verbergen is ook geen optie.
Voor Roos zijn dit de moeilijkste momenten; het niet kunnen vervullen van de wensen van haar kinderen weegt zwaar op haar gemoed.
Ross blijft nadenken over mogelijke oplossingen. Zou ze haar schaamte moeten overwinnen en hulp moeten vragen, hoe lastig dat ook is?
“Roos wil ten koste van alles voorkomen dat haar kinderen teleurgesteld raken. Mogelijk kan ze elders bezuinigen of vrienden en familie om hulp vragen.”
“Ondanks alles blijft Roos vastberaden. Ze wil haar kinderen laten zien dat, zelfs als de tijden moeilijk zijn, liefde en veerkracht de krachtigste middelen zijn om door te gaan.”
“Alhoewel het een zware strijd is, blijft Roos hopen dat ze een manier zal vinden om haar kinderen dezelfde kansen te bieden als hun leeftijdsgenoten.”
“Ze wil hen leren dat het leven misschien niet altijd eerlijk is, maar dat doorzettingsvermogen en hoop je ver kunnen brengen.”
“Met die vastberadenheid blijft ze vechten om de dromen van haar kinderen waar te maken, al is het maar voor één dag.”
1. “Ze wil koste wat het kost vermijden dat haar kinderen teleurgesteld worden.
2. Het niet kunnen vervullen van de wensen van haar kinderen valt haar zwaar.
3. Ze probeert de financiële zorgen niet op haar kinderen over te brengen.
4. Ze vraagt zich af of andere ouders haar zullen beoordelen…
5. Een gevoel van wanhoop en schaamte…”
