Elke dag probeert de 35-jarige alleenstaande moeder Roos de eindjes aan elkaar te knopen, een taak die niet gemakkelijk is.
Hoewel ze parttime werkt, verdient ze net genoeg om de rekeningen te betalen en haar kinderen te verzorgen.
Dit jaar staat er een uitstapje gepland voor de school van haar kinderen: haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurgebied.
De kosten? Vijftig euro per kind. Voor veel ouders lijkt dit geen probleem, maar voor Roos is dit een aanzienlijk bedrag.
In haar strakke budget is er nauwelijks ruimte voor extraatjes zoals schoolreisjes. Ze herinnert zich nog hoe enthousiast haar kinderen waren toen ze over het uitje hoorden, maar nu worstelt ze met het idee hen opnieuw teleur te moeten stellen.
Roos doet haar uiterste best om haar kinderen te voorzien van wat ze nodig hebben, maar momenten als deze maken haar onzeker.
“Ze vraagt zich af of de school of andere ouders haar anders zullen beoordelen omdat ze de kosten niet kan opbrengen.”
“Hoewel ze weet dat meer ouders in dezelfde situatie zitten, voelt het vaak eenzaam. Roos wil niet dat haar kinderen het gevoel hebben dat ze iets missen, maar de financiële realiteit is onontkoombaar.”
“Ze overweegt om te vragen of ze in termijnen kan betalen of om hulp te vragen, maar schaamte houdt haar tegen. Ze wil niet dat anderen denken dat ze het niet aankan.”
“Mensen oordelen snel, denkt Roos. Waarom werkt ze niet meer uren? Waarom spaart ze niet beter? Wat anderen niet zien, is hoe ze elke maand moet worstelen om rond te komen.”
“De zorgen die haar ‘s nachts wakker houden, zijn voor anderen misschien onzichtbaar, maar voor haar zijn ze dagelijkse realiteit.”
“Het gaat voor haar niet alleen om geld, maar ook om het gevoel van waardigheid,” aldus de tekst. “Niet kunnen bieden wat voor anderen vanzelfsprekend is, voelt als een extra last.”
Rond de keukentafel piekert Roos over hoe ze haar kinderen moet vertellen dat er geen geld is voor het schoolreisje.
“Ze wil hen niet belasten met de financiële zorgen van het gezin, maar de waarheid verbergen is ook geen optie,” luidt het volgende dilemma.
“Dit soort momenten zijn het zwaarst voor haar,” wordt verteld. “Het niet kunnen vervullen van de wensen van haar kinderen weegt zwaar op haar gemoed.”
“Roos blijft nadenken over oplossingen,” zegt de tekst. “Misschien moet ze toch over haar schaamte heen stappen en hulp vragen, hoe moeilijk dat ook is.”
“Ze wil koste wat het kost vermijden dat”
Roos blijft vastberaden, ondanks de moeilijke situatie. Om ervoor te zorgen dat haar kinderen niet teleurgesteld raken, overweegt ze om ergens anders op te bezuinigen of hulp te vragen aan vrienden of familie.
Roos blijft vastbesloten om haar kinderen te tonen dat zelfs in moeilijke tijden, liefde en veerkracht de sterkste bondgenoten zijn om door te gaan.
1. Roos zet alles op alles om haar kinderen niet teleur te stellen.
2. De last van het niet kunnen vervullen van haar kinderen’s wensen weegt zwaar op haar.
3. Ze wil haar kinderen niet belasten met financiële zorgen.
4. Zal ze veroordeeld worden door andere ouders?
5. Een gevoel van wanhoop en schaamte…
