Els, een 38-jarige moeder, kreeg onverwacht veel reacties nadat ze haar kind een kus op de mond gaf. Wat voor haar een normaal en liefdevol gebaar was, werd door anderen als ongepast beschouwd.
De situatie zette haar aan het denken over hoe ouders hun genegenheid tonen en hoe dit door anderen wordt beoordeeld.
In een openhartig gesprek vertelt Els: “Het was iets waar ik niet eens bij stilstond. Mijn kind kwam naar me toe, ik boog me voorover en gaf een kus. Zoals ik dat altijd doe.”
“Maar toen ik om me heen keek, zag ik de reacties. Sommige mensen keken weg, anderen fronsten hun wenkbrauwen. Ik kreeg zelfs later van een paar vrienden te horen dat ze het ongemakkelijk vonden.”
Voor Els kwam deze reactie als een verrassing. Ze groeide op in een gezin waar lichamelijke genegenheid normaal was.
“Ik kan me niet herinneren dat mijn ouders, zelfs op latere leeftijd, mij en”.
“Mijn broers kusten. Op de mond, op de wang, het maakte niet uit. Voor ons was dat normaal,” vertelt ze.
“Liefde tonen was niet iets om bij na te denken. Het was gewoon wie wij waren als gezin,” zo reflecteert Els. Toch merkte ze dat niet iedereen in haar omgeving er hetzelfde over dacht.
De reacties van mensen maakten haar bewust van het feit dat er verschillende opvattingen bestaan over hoe ouders liefde aan hun kinderen tonen, vooral als het gaat om lichamelijke uitingen zoals een kus op de mond.
Sommige mensen hadden praktische bezwaren. “Er waren zelfs mensen die zeiden dat het ‘niet hygiënisch’ was of dat het ‘ongezond’ zou zijn voor mijn kind. Dat vond ik vreemd,” deelt Els met enige verwarring.
“Ik ben haar moeder. Ik zorg voor haar, ik houd van haar. Waarom zou een kus op de mond ineens iets verkeerds zijn?”
De negatieve reacties brachten haar aan het twijfelen, en Els begon zich af te vragen waarom haar onschuldige gebaar zulke sterke reacties opriep.
Een realisatie kwam over haar dat wat voor haar vanzelfsprekend was, voor anderen een bron van ongemak kan zijn. Ze erkent, “Ik snap dat er culturele verschillen zijn.”
Zij merkte op, “In sommige culturen wordt het juist als heel normaal gezien, terwijl het in andere juist vermeden wordt. Maar ik had nooit verwacht dat mensen in mijn directe omgeving er zo sterk over zouden oordelen.”
Tijdens gesprekken met haar vrienden kwam zij te weten dat zij het gebaar als “ongepast” beschouwden. “Ze vertelden me dat ze het ongemakkelijk vonden omdat het ‘niet hoort’.”
Ze vroeg zich af, ”Maar wat betekent dat eigenlijk? Wie bepaalt wat wel en niet hoort in de manier waarop je je kind liefde toont?”
Zij deelde, “Mijn dochter vindt het fijn om dicht bij me te zijn. Voor haar is die kus een teken van veiligheid en liefde. Waarom zou ik haar dat moeten onthouden alleen omdat anderen het ongemakkelijk vinden?”
Els besloot meer te leren over dit onderwerp en ontdekte dat de meningen over het kussen op de mond sterk verschillen.
Ouders kunnen hierover van mening verschillen.
Els geeft aan: “Ik begrijp dat mensen het goed bedoelen en me willen laten nadenken over de impact van mijn acties.”
Sommige experts adviseren voorzichtigheid, omdat het verwarrend kan zijn voor kinderen in hun interacties met anderen.
Els vervolgt met: “Maar aan het eind van de dag ken ik mijn kind het beste. Ik weet wat voor haar werkt en waar ze zich goed bij voelt.”
Els benadrukt dat haar dochter nog steeds dagelijks bij haar komt voor die speciale kus en zegt: “Dat zegt voor mij alles.”
Els is verrast door de snelle oordelen die mensen vellen over persoonlijke opvoedingskeuzes. Ze zegt, “Ik zou zelf nooit iemand vertellen hoe ze hun kind moeten opvoeden,”.
“Wat voor de een werkt, werkt misschien niet voor de ander. Maar ik geloof sterk dat je als ouder moet doen wat voor jou en je kind goed voelt. Als dat betekent dat wij elkaar een kus op de mond geven, dan is dat zo.”
Ondanks dat Els door de situatie aan het denken is gezet, kiest ze ervoor zich niet te laten beïnvloeden door kritiek. Ze zegt vastberaden, “Het is niet aan anderen om te bepalen hoe ik mijn kind liefde toon.”
“Mijn kind weet dat ze geliefd is, en dat is voor mij het belangrijkste. Mensen mogen vinden wat ze willen, maar ik kies ervoor om trouw te blijven aan wat voor ons werkt.”
Els is door deze ervaring zich meer bewust geworden van haar eigen opvoedingsstijl en heeft haar vertrouwen in haar intuïtie versterkt. Ze concludeert met een glimlach, “Ouderschap is geen eenheidsworst. En dat is oké.”
1. Sommigen hadden praktische bezwaren tegen een kus op de mond. 2. Velen fronsen met hun wenkbrauwen. 3. Els deelt het commentaar dat ze krijgt. 4. Volgens haar slaat het commentaar nergens op. 5. De reacties brengen Els nogal in verwarring.
