In een aangrijpend verhaal deelt Ellen (34) haar innerlijke strijd nadat ze geld heeft genomen van haar dementerende oma.
Vanwege financiële problemen voelde ze zich genoodzaakt deze stap te zetten, ondanks haar sterke emotionele band met haar oma, onthult ze openhartig.
Ondanks dat haar dementerende oma haar vaak niet meer herkent, blijft Ellen wekelijks langskomen en beschrijft ze haar worsteling.
“Ze herkent me meestal niet, maar ik bezoek haar elke week,” zegt Ellen. “Ik heb geld van haar gepakt en ik zie geen andere uitweg.”
Ellen rechtvaardigt de diefstal van geld uit de verborgen voorraad van haar oma, die traditioneel in een oude sok wordt bewaard, door te benadrukken dat het indirect haar oma ten goede komt.
“Ik doe regelmatig een wasje voor haar. Op die manier profiteert ze er indirect ook van,” probeert ze haar geweten te sussen.
Het dagelijkse innerlijke conflict van Ellen, die overweegt eerlijk te zijn tegen haar oma ondanks haar angst, weerspiegelt haar morele strijd.
Ellen’s turbulent innerlijk monoloog blijkt uit haar woorden: “Elke dag weer speelt het door mijn hoofd. Als ik het geld had, zou ik het meteen teruggeven.”
De financiële druk die Ellen voelt, vooral door de noodzaak van een nieuwe wasmachine, leidde tot haar moeilijke keuze.
Ellen bekent eerlijk: “Ik ben blut, al een hele tijd,” en ze moet rondkomen van een minimumloon.
Dit verhaal illustreert de uitdagingen die zorgverleners zoals Ellen ondergaan bij het zorgen voor iemand met dementie en benadrukt de complexiteit van deze zorgtaak.
1. Ellen heeft nog steeds geen geld maar voelt spijt.
2. Ze helpt haar oma met klusjes om haar geweten te sussen.
3. Ze benadrukt dat haar acties indirect haar oma helpen.
4. Ellen zit vast zonder geld en ziet geen uitweg.
5. Ze blijft trouw haar oma bezoeken, ondanks dat ze niet meer herkend wordt.
