In een knus huisje aan de rand van het dorp woont Aagje, een levendige vrouw van 82 jaar, met altijd keurig opgestoken grijze haren en nog steeds dezelfde vitale uitstraling als vroeger.
Echter, achter die sprankelende ogen schuilt een diepgeworteld gevoel van eenzaamheid. “Mijn kinderen hebben het te druk, ze komen nooit meer langs,” deelt Aagje met een droevige glimlach.
Met een ietwat gebroken stem spreekt ze over haar kinderen. “Ik begrijp het wel, hoor. Ze hebben allemaal hun eigen leven, werk en gezinnen. Maar toch doet het pijn.”
Aagje heeft drie kinderen: Karin, Mark en Lisette. De oudste, Karin, is een succesvolle advocaat in Amsterdam. Mark werkt als IT-specialist en reist de hele wereld over voor zijn werk.
De jongste, Lisette, heeft drie kleine kinderen en een drukke baan als verpleegkundige. “Vroeger waren we zo hecht,” herinnert Aagje zich.
“Karin en ik bakten altijd samen koekjes. Mark hielp me in de tuin, en Lisette zat altijd op schoot en wilde verhaaltjes horen.”
Ooit lijken die tijden te zijn vervlogen. “Karin belt me soms, maar dat is altijd snel en kort. Mark stuurt wel eens een berichtje vanuit het buitenland.”
”Lisette komt nog het vaakst langs, maar ook zij heeft het erg druk met haar werk en de kinderen. Ze moeten naar sport, school en vriendjes,” laat Aagje weten terwijl ze naar een foto van haar gezin op de schouw kijkt.
In haar woonkamer hangen foto’s van vrolijke momenten: vakanties, verjaardagen en feestdagen. “Dit was op Karin’s dertigste verjaardag,” wijst Aagje naar een foto.
“We hadden een groot feest in de tuin. Iedereen was er, zelfs de buren. Nu is het huis zo stil.” Voor Aagje lijken de dagen langer te worden.
“Ik probeer mezelf bezig te houden. Ik lees veel, doe mee aan activiteiten in het buurthuis en heb een klein moestuintje. Maar toch is het anders. Het huis voelt zo stil zonder hun gelach en gesprekken.” Diep zucht ze. “Ik mis hen zo.”
Aagje heeft geprobeerd haar eenzaamheid bespreekbaar te maken. “Ik heb tegen Karin gezegd
Ze zegt altijd dat ze het erg druk heeft en daarom mis ik haar. Ik begrijp het, ik wil geen last zijn,”
“Maar soms voel ik me zo vergeten,” zegt Aagje terwijl ze een traan wegveegt. “Ik hou van mijn kinderen, maar ik wou dat ze begrepen hoeveel hun aanwezigheid voor me betekent.”
Tijdens een zondagmiddag enkele maanden geleden, vertelt ze dat Lisette met haar kinderen op bezoek kwam.
“Het was een chaos, maar een heerlijke chaos. De kinderen renden rond in de tuin, en we hebben samen geluncht. Dat soort dagen zijn goud waard voor mij. Maar ze zijn zo zeldzaam geworden,”
Ondanks haar inspanningen om actief en betrokken te blijven, voelt Aagje zich vaak eenzaam. “Ik heb vrienden verloren de laatste jaren, dat hoort er nu eenmaal bij op mijn leeftijd. Maar het is moeilijk om nieuwe mensen te ontmoeten en vriendschappen te sluiten als je ouder bent,”
Aagje zoekt ook steun bij haar buurvrouw, Marjan, die in dezelfde situatie verkeert. “We drinken elke woensdagmiddag samen koffie.”
”Het gevoel van eenzaamheid is Marjan niet onbekend. Haar kinderen wonen ver weg en dat maakt de afstand moeilijk. Gelukkig vinden zij steun bij elkaar, wat hen helpt door moeilijke tijden,”
Ondanks deze afstand blijft Aagje hoopvol. Onlangs heeft ze besloten een brief te schrijven naar haar kinderen, in de hoop dat ze hun prioriteiten heroverwegen. “Ik wil niet klagen,” fluistert ze, “maar het is belangrijk dat ze begrijpen hoe ik me voel.”
In haar brief uit ze hoe erg ze het gezelschap van haar kinderen mist en hoe zelfs de kleinste momenten van samenzijn haar dagen oplichten.
“Mijn woorden omvatten onze kostbare herinneringen en wat ze voor me betekenen. Ik hoop dat ze beseffen hoe waardevol deze momenten voor me zijn,”
Zodra ze de deur van haar huis sluit en de tuin in stapt, waar de bloemen prachtig bloeien, vindt Aagje vrede. “De tuin brengt me rust,” zegt ze glimlachend. “Het is alsof de bloemen me gezelschap houden.”
Tussen de bloemen lijkt Aagje al haar zorgen te vergeten terwijl ze wandelt. “Eenzaamheid is een zware last,” concludeert ze. “Maar zolang ik hoop koester, blijf ik vertrouwen dat mijn kinderen de weg naar huis zullen vinden.”
1. Volgens haar eigen woorden voelt ze zich soms vergeten:
2. Hoewel ze begrip heeft, doet het nog steeds pijn:
3. De bezoeken van de kinderen lijken nu een verre herinnering…
4. Voor deze moeder/oma strekken de dagen zich lang uit…
5. Ze beschrijft zichzelf soms als eenzaam en vergeten:
