Met maar liefst 800 tatoeages, waaronder drie lagen inkt op haar gezicht, is Melissa Sloan (46) in de wereld van tattoos een opvallende verschijning, een wandelend kunstwerk.
Echter, ondanks haar passie voor lichaamskunst, ervaart Melissa grote uitdagingen in haar zoektocht naar werk.
Ze is ervan overtuigd dat haar tatoeages een belangrijke rol spelen bij haar moeite om een baan te vinden en dat vooroordelen over tatoeages haar kansen beperken.
Tatoeëren begon voor Melissa op 20-jarige leeftijd als een sporadische hobby, maar groeide al snel uit tot een verslaving. Melissa vertelt: “Sinds mijn twintigste ben ik steeds verder gegaan met tatoeëren.”
“Nu heb ik drie lagen inkt op mijn gezicht en blijf ik oude ontwerpen bedekken met nieuwe,” zegt Melissa. Haar indrukwekkende verzameling tatoeages is een essentieel onderdeel van haar identiteit geworden.
Op het moment is ze vastbesloten om door te gaan met tatoeëren tot ze 70 is en wil uiteindelijk haar hele lichaam bedekken met kunst.
Vroeger werkte Melissa als toiletreiniger, een baan die haar in staat stelde om in haar levensonderhoud te voorzien en voor haar twee kinderen te zorgen. Helaas verloor ze deze baan.
“Het was een moeilijke tijd,” herinnert ze zich. “Ik werd ontslagen omdat ik zogezegd mijn werk niet goed deed.”
”Of mijn tattoos daar iets mee te maken hadden, weet ik niet zeker, maar het blijft een vraag die mij bezighoudt.”
Melissa vermoedt dat haar ontslag verband hield met haar uiterlijk, ondanks dat haar vorige baas ook veel tatoeages had.
“Ik heb zelfs opnieuw gesolliciteerd naar een functie als toiletreiniger in mijn buurt,” zegt Melissa, wijzend op haar moeite om werk te vinden sinds haar ontslag.
“Maar elke keer krijg ik te horen dat ze me niet willen vanwege mijn tattoos,” deelt ze, benadrukkend de vooroordelen waarmee ze wordt geconfronteerd.
Zelfs al is ze bereid om elke baan aan te nemen, blijft Melissa zonder succes werk zoeken, wat resulteert in zowel werkproblemen als sociale uitsluiting vanwege haar tatoeages.
Met veel negativiteit in haar omgeving wordt Melissa geconfronteerd. Ze deelt: “Er zijn vee roddels over mij in de buurt,” vertelt ze. “Sommigen zeggen dat ik nooit een baan heb gehad, wat absoluut niet waar is.”
”Zelfs de plaatselijke kroeg en de school van mijn kinderen hebben me niet willen accepteren. De deuren blijven gesloten voor mij, vaak vanwege mijn uiterlijk.”
In de tattoo-community wordt Melissa ook buitengesloten. “Tattoo-shops sluiten de deur voor mij,” verklaart ze. “Ze vinden dat ik te ver ben gegaan met mijn lichaamskunst en willen daar niet aan meewerken.”
Deze afwijzing, van zowel reguliere werkplekken als tatoeage-experts, benadrukt de maatschappelijke obstakels waarmee mensen met uitgesproken tatoeages worden geconfronteerd.
Melissa blijft vastberaden ondanks de obstakels, en streeft ernaar haar passie voor tatoeages voort te zetten, vastbesloten om elk stukje van haar huid te bedekken met kunst.
“Mensen zeggen dat ik eruitzie als een smurf omdat mijn gezicht nu blauw is,” vertelt ze met een glimlach. “Maar dat maakt me niet uit.”
”Dit is wie ik ben en wat ik wil. Als iemand me morgen een baan aanbiedt, grijp ik die met beide handen aan, ongeacht wat het is.”
Het verhaal van Melissa Sloan werpt licht op een belangrijk maatschappelijk vraagstuk: hoe verhouden persoonlijke keuzes en uiterlijke verschijning zich tot werkgelegenheid en sociale acceptatie?
“Ondanks haar uitgebreide tatoeagecollectie en harde werk in het verleden, blijft Melissa geconfronteerd met obstakels die haar carrière en sociale leven beïnvloeden.”
“In de wereld van tattoos is Melissa Sloan (46) een opvallende verschijning. Met maar liefst 800 tatoeages, waaronder drie lagen…”
