Els, een 38-jarige moeder, werd onlangs overspoeld met onverwachte reacties toen ze haar kind een kus op de mond gaf. Wat voor haar een vanzelfsprekend en liefdevol gebaar was, bleek voor anderen ongepast te zijn.
Reflecterend op deze situatie, dacht Els na over de diverse manieren waarop ouders hun genegenheid tonen en hoe deze door anderen worden geïnterpreteerd.
In een eerlijk gesprek verklaarde Els: “Het was iets waar ik niet eens bij stilstond. Mijn kind kwam naar me toe, ik boog voorover en gaf een kus. Zoals ik dat altijd doe.”
”Maar toen ik om me heen keek, zag ik de reacties. Sommige mensen keken weg, anderen fronsten hun wenkbrauwen. Ik kreeg zelfs later van een paar vrienden te horen dat ze het ongemakkelijk vonden.”
Voor Els kwam deze reactie als een verrassing, aangezien ze opgroeide in een gezin waar lichamelijke genegenheid normaal was.
“Ik kan me niet anders herinneren.”
“Mijn ouders, zelfs toen we ouder werden, kusten mij en mijn broers. Op de mond of op de wang, het maakte niet uit. Voor ons was dat normaal,” vertelt ze.
“Het tonen van liefde was niet iets waarover we hoefden na te denken. Het was simpelweg wie wij waren als gezin.” Echter, Els merkte dat niet iedereen in haar omgeving er hetzelfde over dacht.
De reacties van anderen deden haar beseffen dat er verschillende opvattingen bestaan over hoe ouders liefde aan hun kinderen tonen, vooral als het gaat om fysieke uitingen zoals een kus op de mond.
Sommige mensen hadden praktische bezwaren. “Er waren zelfs mensen die zeiden dat het ‘niet hygiënisch’ was of dat het ‘ongezond’ zou zijn voor mijn kind. Dat vond ik vreemd,” zegt Els met enige verbazing.
“Ik ben haar moeder. Ik zorg voor haar, ik houd van haar. Waarom zou een kus op de mond ineens iets verkeerds zijn?”
De negatieve reacties deden haar twijfelen, en Els begon zich af te vragen waarom haar onschuldige gebaar zoveel emoties opriep.
Erkennend dat wat voor haar normaal is, voor anderen ongemak kan veroorzaken, realiseerde ze zich: “Ik snap dat er culturele verschillen zijn,” zegt ze.
Inzichtelijk zegt ze: “In sommige culturen wordt het juist als heel normaal gezien, terwijl het in andere juist vermeden wordt. Maar ik had nooit verwacht dat mensen in mijn directe omgeving er zo sterk over zouden oordelen.”
Na gesprekken met vrienden die het gebaar als “ongepast” beschouwden, zei ze: “Ze vertelden me dat ze het ongemakkelijk vonden omdat het ‘niet hoort’.”
Vragend zei ze: ”Maar wat betekent dat eigenlijk? Wie bepaalt wat wel en niet hoort in de manier waarop je je kind liefde toont?”
Verdedigend zei ze: “Mijn dochter vindt het fijn om dicht bij me te zijn. Voor haar is die kus een teken van veiligheid en liefde. Waarom zou ik haar dat moeten onthouden alleen omdat anderen het ongemakkelijk vinden?”
Besloten heeft Els om meer te leren over het onderwerp.
De meningen over kussen op de mond ontdekten we, lopen sterk uiteen.
Als een normale uiting van liefde zien sommige ouders het, terwijl anderen het als ongepast beschouwen, vooral naarmate kinderen ouder worden.
Voorzichtig zijn met zulke uitingen wordt zelfs door sommige deskundigen geadviseerd, omdat het verwarring kan opleveren voor kinderen in hun relatie tot anderen.
“Ik begrijp dat mensen het goed bedoelen en me willen laten nadenken over de impact van mijn acties,” geeft Els toe.
“Maar aan het eind van de dag ken ik mijn kind het beste. Ik weet wat voor haar werkt en waar ze zich goed bij voelt.”
Zij glimlacht wanneer ze vertelt dat haar dochter nog steeds elke dag naar haar toekomt voor die kus. “Dat zegt voor mij alles.”
Uit de tekst blijkt dat Els zich verbaast over het snelle oordeel dat mensen vellen over opvoedingskeuzes. Ze benadrukt: “Ik zou zelf nooit iemand vertellen hoe ze hun kind moeten opvoeden,”.
“Wat voor de een werkt, werkt misschien niet voor de ander. Maar ik geloof sterk dat je als ouder moet doen wat voor jou en je kind goed voelt. Als dat betekent dat wij elkaar een kus op de mond geven, dan is dat zo.”
Els heeft besloten zich niet te laten beïnvloeden door de kritiek ondanks dat de situatie haar aan het denken heeft gezet. Met overtuiging zegt ze: “Het is niet aan anderen om te bepalen hoe ik mijn kind liefde toon.”
“Mijn kind weet dat ze geliefd is, en dat is voor mij het belangrijkste. Mensen mogen vinden wat ze willen, maar ik kies ervoor om trouw te blijven aan wat voor ons werkt.”
Els is door deze ervaring bewuster geworden van haar opvoedingsstijl en heeft haar vertrouwen in haar eigen intuïtie versterkt. Met een glimlach concludeert ze: “Ouderschap is geen eenheidsworst. En dat is oké.”
1. Sommige menen hadden praktische bezwaren tegen een kus op de mond.
2. Zo zijn er velen die met hun wenkbrauwen fronsen.
3. Els vertelt wat voor commentaar ze allemaal krijgt.
4. Het commentaar van velen slaat volgens haar nergens op.
5. De reacties brengen Els behoorlijk in verwarring.
