Vol enthousiasme bezocht Els die ochtend de manege, een activiteit die ze al jaren met plezier deed. Voor haar was paardrijden niet zomaar een hobby; het was haar moment van ontspanning, een manier om even te ontsnappen aan de hectiek van het dagelijks leven.
Bij aankomst voelde Els echter meteen dat er iets mis was. Een medewerker vroeg haar om apart te komen voor een gesprek. Wat daarop volgde, had ze niet zien aankomen.
Op serieuze toon legde de manager uit dat Els niet langer mocht paardrijden. De woorden: “Het spijt ons, maar we moeten je vragen om te stoppen vanwege je gewicht,” kwamen voor haar als een grote verrassing.
Verward vroeg Els om uitleg, waarop de manager verklaarde: “We willen voorkomen dat de paarden overbelast raken,” wat hard bij haar binnenkwam.
Els, die altijd goed voor de paarden had gezorgd en hun welzijn vooropstelde, dacht bij zichzelf: “Alsof ik de paarden iets aandoe,” terwijl ze trachtte haar tranen te bedwingen.
Ondanks haar verslagen gevoel probeerde Els het gesprek gaande te houden. Misschien was er een mogelijkheid om op een groter paard te rijden of met een ander zadel? Echter, de manager bleef bij zijn standpunt: geen uitzonderingen.
Nadat het gesprek was afgerond, bleef Els nog even bij haar favoriete paard staan. Het besef dat ze niet meer kon rijden, vervulde haar met diepe droefheid. “Ze ontnemen mij mijn grootste passie,” zei ze later, met emotie in haar stem.
Voor Els was paardrijden meer dan een hobby; het was een manier om tot rust te komen en zich vrij te voelen. Ze hoopte op een open gesprek en mogelijke oplossingen, maar voelde zich uiteindelijk teleurgesteld.
“Ze boden me geen enkele kans aan,” klaagde ze gefrustreerd. Het afscheid van de manege voelde niet alleen als het verlies van haar geliefde bezigheid, maar betekende ook een breuk met de gemeenschap waar ze lange tijd deel van uitmaakte. Haar vrienden, met wie ze altijd samen reed, leken ineens verder van haar verwijderd.
Het feit dat haar gewicht nu zelfs haar favoriete bezigheid in de weg stond, was een harde realiteit die ze moest accepteren.
De harde realiteit om te accepteren was dat er iets in de weg stond.
“Het voelt alsof ik als persoon niet meer meetel,” sprak ze met verdriet, terwijl ze begreep dat de focus op de paarden lag.
Zelfs nadat het gevoel van afwijzing bleef hangen, wist ze dat het verwerken hiervan tijd zou kosten. Ondanks het verdriet blijft Els vastberaden om door te zetten.
“Ik wil gewoon weer kunnen doen wat ik het liefste doe,” zei ze vol overtuiging. Hoewel het gemis momenteel groot is, hoopt ze op een dag terug te kunnen keren naar haar passie.
