Hassan woont samen met zijn vrouw en drie kinderen in een rustig dorpje, in een nette rijtjeswoning met een kleine voortuin. Het gezin woont hier al jaren met veel plezier.
“We hebben fijne buren en de kinderen kunnen veilig buitenspelen,” vertelt Hassan. Maar sinds drie weken is er iets veranderd in de sfeer.
Er zijn nieuwe buren komen wonen aan het begin van de rij huizen. Een vriendelijk stel met een energiek hondje: een kleine Jack Russel.
In het begin leek er niets aan de hand, maar al snel begon het hondje voor ongemak te zorgen bij Hassan en zijn gezin.
“Wij hebben niks tegen honden,” legt Hassan uit. “Maar vanwege ons geloof, de islam, willen wij geen direct contact met honden. Dat is iets wat voor ons belangrijk is.”
In de islam worden honden als onrein gezien, vooral als het gaat om aanraking met speeksel of natte vacht. “Dat betekent niet dat we honden haten, helemaal niet. We willen alleen op afstand blijven,” voegt hij toe.
Toch blijkt dat lastig, want het hondje van de buren wordt vaak losgelaten op het grasveld voor de woningen.
“Op zich geen probleem,” zegt Hassan, “maar als wij of de kinderen toevallig buiten zijn, rent het hondje meteen op ons af. Mijn kinderen raken in paniek. Ze weten niet wat ze moeten doen.”
Zijn jongste dochter van zes jaar oud durft inmiddels niet meer alleen buiten te spelen. “Ze is bang dat de hond weer op haar afkomt,” vertelt Hassan zichtbaar bezorgd.
“Ze heeft zelfs een keer gehuild omdat de hond haar tot aan onze deur volgde.” Hassan heeft geprobeerd het gesprek aan te gaan met de buren.
“Ik ben rustig naar ze toe gegaan en heb uitgelegd dat we liever niet willen dat de hond losloopt als wij buiten zijn.”
”Ik heb gezegd dat het vanuit ons geloof is, en dat mijn kinderen bang zijn.” Volgens Hassan leek het stel begripvol, maar in de praktijk veranderde er niets.
“De volgende dag liep het hondje weer los. En weer stormde hij op mijn zoon af, die toen zijn fiets liet vallen en naar binnen rende,” zegt hij. “Dat doet wat met je als ouder.”
Hassan benadrukt dat hij geen ruzie wil. “We willen in vrede leven met onze buren. We willen gewoon dat onze grenzen worden gerespecteerd.”
Hij vindt het jammer dat de buren geen moeite doen om een kleine aanpassing te maken. “Ze kunnen het hondje toch gewoon even aan de lijn houden als ze naar buiten gaan?”
Ook zijn vrouw deelt die frustratie. “We proberen onze kinderen te leren dat ze anderen moeten respecteren. Maar het is moeilijk als dat respect niet wederzijds is,” zegt ze.
Hassan weet niet goed wat hij nu moet doen. “Ik wil geen burenruzie. Maar ik wil ook niet dat mijn kinderen zich onveilig voelen in hun eigen straat.”
Hij denkt erover om opnieuw met de buren in gesprek te gaan, of eventueel de woningbouwvereniging te benaderen voor hulp.
“Ik hoop dat we er samen uitkomen. Want dit is ons thuis. En ik wil gewoon dat mijn kinderen weer met plezier buiten kunnen spelen.”
Ondanks de lastige situatie blijft Hassan rustig en hoopvol. “Ik geloof dat praten helpt. En ik geloof ook dat mensen best willen meedenken als je je verhaal uitlegt. Maar dan moeten ze wel luisteren.”
Voor nu blijft het gezin binnen als ze het hondje weer buiten horen. Maar de hoop is er dat ook deze nieuwe buren uiteindelijk hun grenzen zullen begrijpen.
“Wij willen geen problemen,” zegt Hassan, “we willen gewoon dat iedereen zich veilig en gerespecteerd voelt in deze straat.”
