Hannah is een jonge vrouw, geboren in Nederland, maar haar hart ligt ergens anders. Haar ouders vluchtten uit Gaza voordat zij werd geboren.
Ze kwamen naar Nederland om te ontsnappen aan de 00rlog en de chaos in hun geboorteland. In haar tienerjaren ging Hannah twee keer met haar ouders en twee broertjes terug naar Gaza om familie te bezoeken.
“Gaza was prachtig en als ik daar was, dan voelde het als thuiskomen,” zegt ze vaak. De stad, de geur van de lucht, het geluid van de mensen, het alles gaf haar een gevoel van verbondenheid dat ze nergens anders vond.
Hannah’s hart huilt echter, want de situatie in Gaza is verschrikkelijk. “Mijn hart is gebroken. Ik zie de beelden op social media, erger dan dit bestaat niet,” vertelt ze.
Het maakt haar radeloos. Ze heeft haar grootouders nog maar zeven maanden geleden verloren. “Ze zijn omgekomen, en mijn ooms, tantes, neefjes en nichtjes leven nog, maar hun huis is er niet meer,” zegt ze met tranen in haar ogen.
De 00rlog heeft zoveel onschuldige mensen hun leven gekost. “De geschiedenis herhaalt zich, zoveel onschuldige slacht0ffers,” voegt ze toe.
De beelden van de verwoesting blijven in haar gedachten hangen, de angst en het verdriet zijn met haar meegekomen naar Nederland. “Er is sprake van een gen0cide, maar de wereld sluit zijn ogen,” zegt ze met een verontwaardigde stem.
Ze kan niet begrijpen waarom de wereld geen actie onderneemt, terwijl de situatie elke dag slechter wordt.
Hannah is van mening dat mensen de beelden die zij ziet, ook zouden moeten zien. “Mensen moeten weten wat er gebeurt.”
”Het is niet genoeg om weg te kijken of het te negeren. We moeten allemaal onze ogen openen,” zegt ze vastberaden. Haar passie komt voort uit haar eigen ervaring.
Toen ze klein was, was ze trots op Nederland. Het was het land waar ze veilig was, het land dat haar een toekomst bood. Maar nu, nu de situatie in Gaza zo ernstig is, voelt ze anders.
“Waar ik ooit trots was op Nederland, is dat nu niet meer het geval. Nederland en vele inwoners van ons land moeten zich schamen dat zij hun ogen sluiten voor een gen0cide,” zegt ze boos.
Ze maakt zich zorgen om haar familie die nog steeds in Gaza woont. Elke seconde die ze daar doorbrengen, is een onzekere seconde. “Ik vrees dat er niemand meer overblijft,” zegt ze zachtjes. “Israël gaat gewoon door en blijft zich opstellen als slacht0ffer.”
Het klinkt alsof ze haar geloof in een vreedzame oplossing heeft verloren. Haar zorgen groeien met de dag, maar ze blijft hopen dat haar familie veilig blijft, ondanks alles.
De situatie in Gaza heeft haar veranderd. Ze heeft geleerd dat haar stem belangrijk is, dat haar verhaal verteld moet worden.
“Ik wil dat mensen weten wat er gebeurt. Het is niet genoeg om te wachten, we moeten allemaal samen opstaan,” zegt ze vastberaden.
Voor Hannah is het geen politieke discussie, het is een kwestie van menselijkheid. “De geschiedenis mag zich niet herhalen. We moeten opstaan voor de onschuldigen.”
Hannah is een jonge vrouw, geboren in Nederland, maar haar hart ligt ergens anders. Haar ouders vluchtten uit Gaza voordat…
