Dalila is 26 jaar oud en woont inmiddels al een paar jaar in Nederland. Ze leeft in een bescheiden appartementje in een groter complex, met slechts één slaapkamer.
Het is klein en eenvoudig ingericht, maar het voelt als thuis. Toch kent haar leven ook veel uitdagingen. Ze leeft van een uitkering en moet elke maand flink rekenen om alles rond te krijgen.
“Ondanks de toeslagen en de voedselbank is het iedere maand weer puzzelen,” zegt ze terwijl ze haar administratie doorneemt.
Dalila is dankbaar dat ze in Nederland een nieuw begin heeft kunnen maken, maar ze loopt ook tegen frustraties aan. Ze vindt het lastig dat de uitkering die ze ontvangt nauwelijks genoeg is om van te leven.
“De uitkeringen zijn ontzettend laag, ik moet gewoon iedere dag zien te overleven,” legt ze uit. Volgens haar is het haast onmogelijk om vooruit te kijken of te sparen als je continu bezig bent met overleven.
Een simpele luxe, zoals een nieuwe jas kopen of iets gezelligs doen met vriendinnen, zit er vaak niet in. “Ik denk aan de toekomst, misschien mijn rijbewijs halen of een heerlijke vakantie, maar dat is met mijn budget niet mogelijk.”
Dalila kijkt soms met gemengde gevoelens naar het land waar ze vandaan komt. Ze begrijpt het belang van internationale hulp, maar voelt zich niet gehoord als het om haar eigen situatie gaat.
“Er gaat veel geld naar het buitenland, terwijl ik op een houtje moet bijten… Het is te schandalig voor woorden!”
Ze vraagt zich af waarom het voor mensen zoals zij in Nederland zo’n strijd moet zijn om rond te komen. “Waarom moet ik altijd zo hard vechten voor alles, terwijl er zoveel is dat makkelijker zou kunnen zijn?”
Toch laat ze zich niet uit het veld slaan. Dalila blijft hoopvol en probeert elke dag het beste ervan te maken. “Ik wil niet dat mijn situatie me bepaalt. Ik wil sterker worden, ondanks alles.”
’s Avonds, als het stil is in haar appartement, denkt ze vaak na over wat de toekomst zou kunnen brengen. Misschien lukt het haar ooit om een opleiding te volgen, of vindt ze een baan waarin ze haar talenten kan laten zien.
De dromen zijn er wel, maar voelen soms ver weg. “Elke dag is een nieuwe kans,” zegt ze met een zachte glimlach.
Dalila weet dat het pad dat ze bewandelt niet eenvoudig is, maar ze houdt vast aan haar vastberadenheid. “Het is niet gemakkelijk, maar ik geef niet op. Ik ga door, dag na dag.”
Met die houding hoopt ze langzaam maar zeker haar eigen plek te vinden in de Nederlandse samenleving – stap voor stap, vol vertrouwen en doorzettingsvermogen.
