Er is veel commotie ontstaan rond een column van Luuk Koelman in De Nieuwe Revu. De schrijver koos volgens veel lezers voor een bijzonder pijnlijke kop boven zijn stuk: “Freek, die zong over vasthouden, zal nu zelf moeten beginnen met loslaten.”
De aanleiding voor de column is het verdrietige nieuws van vorige week: Freek Rikkerink, bekend van het populaire muziekduo Suzan & Freek, heeft laten weten dat er bij hem uitgezaaide longkanker is vastgesteld.
De zanger deelde dit via een emotioneel bericht op Instagram, waarin duidelijk werd dat genezing helaas niet meer mogelijk is. De aankondiging raakte velen diep en leidde tot een golf van reacties uit het hele land.
De volgende ochtend sloegen verschillende grote radiostations de handen ineen om Freek een muzikaal hart onder de riem te steken. Om 10.00 uur werd overal het lied ‘Lichtje Branden’ gedraaid.
Tegelijkertijd werden luisteraars opgeroepen om het nummer massaal te streamen – iets waar massaal gehoor aan werd gegeven. Het nummer stond die dag zelfs bovenaan de streaminglijsten in Nederland.
Ook in de dagen erna was er veel aandacht voor Freek. Verschillende bekende artiesten betuigden hun steun.
Zo spraken De Toppers hun publiek toe vóór hun optreden en stonden ook rapper Snelle en zanger Claude tijdens het festival Oerrock stil bij het nieuws.
Te midden van deze steunbetuigingen besloot columnist Luuk Koelman zijn gedachten te delen in een stuk voor De Nieuwe Revu.
Hij vertelde onder meer over zijn bezoek aan een optreden van Suzan & Freek in de Ziggo Dome. Maar het is vooral de titel van zijn column die bij veel mensen verkeerd valt.
”Nu stond ik daar, tussen de vriendinnengroepen en moeders met dochters. Ze waren gekomen voor wat ze ‘een feestje’ noemden.”
”Elk liedje klonk als een warme hand op je schouder, na een gesprek dat nergens over ging maar toch best wel fijn was.”
”De collectieve illusie dat het allemaal wel goed komt, zolang je maar meezingt. Geen scherpe randjes, geen vragen. Enkel Suzan & Freek die zongen dat de liefde je uiteindelijk redt, hoe vaak je hart ook gebroken wordt.”
”Nu blijkt Freek ongeneeslijk ziek. Longkanker. Plots klinkt alles anders. De gemakstranen zijn echte tranen geworden. Niks geen ‘we komen hier samen wel doorheen’. Gewoon: vette pech. Genadeloos, onherroepelijk.”
”De botsing tussen wat gezongen werd en wat nu geleefd moet worden. Freek, die zong over vasthouden, zal nu zelf moeten beginnen met loslaten.”
”Ingehaald door de werkelijkheid. Ach, al die fans die dachten dat je het leven kunt dempen met mooie woorden.”
Koelman sluit af: ”Misschien is dat de enige echte waarheid die Suzan & Freek ons per ongeluk meegeven: dat geen enkele ballade bescherming biedt. Dat de realiteit altijd wint. Dat zelfs de liefste liedjes altijd eindigen. En sommige veel te vroeg.”
Lezers reageren verbijsterd onder de column en zijn woest. Iemand schrijft: ”Luuk, wat een ongepaste, misplaatste en respectloze opmerking. Je moet je schamen.”
Iemand anders: ”Het voelt alsof je Suzan en Freek nog een trap na geeft. Onbegrijpelijk. Weer iemand: ”Wat een k*t opmerking.”
