Een 36-jarige Amsterdammer genaamd Chris vindt het vaak lastig om tot rust te komen tijdens treinreizen, vooral als hij met bagage reist, leidt dit tot irritatie.
“Ik snap echt niet waarom mensen naast me komen zitten. Die koffer is een duidelijk teken dat ik die plek voor mezelf hou.” Hij raakt gefrustreerd wanneer anderen toch naast hem gaan zitten.
Treinreizen zijn voor Chris niet alleen noodzakelijk, maar ook momenten om te ontspannen. “Dat is mijn tijd om even bij te tanken,” legt hij uit.
Als iemand onverwacht naast hem komt zitten, voelt het alsof zijn persoonlijke ruimte wordt geschonden.
“Het is niet alleen dat ze naast me zitten, het lijkt wel alsof ze niet in de gaten hebben dat ik probeer aan te geven dat ik mijn rust wil.”
Herinnert Chris zich nog een specifieke reis naar een conferentie in Utrecht, waarbij hij een lange dag voor de boeg had en vroeg in de trein zat, klaar om ongestoord te werken.
“Ik installeerde mezelf met mijn koffer, vol documenten en mijn laptop, en zette mijn koptelefoon op,” vertelt hij.
Tot zijn grote irritatie koos een medepassagier ervoor om naast hem te gaan zitten, ondanks de vele andere vrije plekken.
“Ik kon het echt niet geloven. Hebben mensen geen ogen? Die koffer ligt er niet voor niets!” Tot overmaat van ramp probeerde de man zelfs een gesprek met Chris aan te knopen, terwijl hij juist hoopte rustig te kunnen werken.
Deze ervaring frustreerde Chris enorm. “Het leek alsof die man totaal geen besef had van mijn irritatie, en dat maakte het nog ongemakkelijker,” zegt hij.
“Voor Chris is het onbegrijpelijk dat mensen zo vaak geen rekening houden met anderen,” zegt hij. “Het lijkt alsof iedereen tegenwoordig steeds egoïstischer wordt. Ze denken niet na over hoe hun acties anderen beïnvloeden.”
“Chris ziet dit gedrag niet alleen in de trein, maar als een bredere trend in de maatschappij,” merkt hij op. “We leven in een tijd waarin iedereen maar met zijn eigen leven bezig is, maar dat betekent niet dat we de basisregels van respect voor elkaar moeten vergeten.”
Proberen om de situatie wat luchtiger te maken door een glimlach is soms een uitdaging, geeft Chris aan. “Het hangt van de situatie af.”
“Soms heb ik zin in een gesprek, maar andere dagen wil ik gewoon mijn eigen ding doen. En dat moet kunnen.”
Chris staat niet alleen in zijn frustratie. Veel reizigers hebben soortgelijke ervaringen in het openbaar vervoer.
Volgens hem “verdwijnen goede manieren langzaam. Het is misschien tijd om ons meer bewust te worden van onze omgeving en de signalen van anderen,” stelt hij voor.
“Laten we allemaal wat meer rekening houden met elkaar. Dat zou het reizen voor iedereen een stuk aangenamer maken,” suggereert hij.
Chris sluit af met de hoop dat reizigers in de toekomst meer aandacht zullen besteden aan de ruimte en signalen van medepassagiers, zodat iedereen kan genieten van een ontspannen reis.
1. Ondanks zijn koffer naast hem, willen mensen toch naast hem zitten.
2. De frustratie groeit met de dag: ‘dat maakte het nog ongemakkelijker’
3. Zijn koffer moet het signaal geven dat de plek bezet is…. Helaas…
4. Het voelt alsof zijn persoonlijke ruimte wordt aangetast.
5. ‘Die koffer is een duidelijk teken dat ik die plek voor mezelf hou.’
