Vol enthousiasme begaf Els zich die ochtend naar de manege, een traditie die ze al jaren volgde. Paardrijden was voor haar niet zomaar een hobby; het was haar manier om te ontspannen en de dagelijkse drukte te ontvluchten.
Bij aankomst voelde Els meteen dat er iets mis was. Een medewerker vroeg haar om apart te komen voor een gesprek. Wat erop volgde, had ze niet zien aankomen.
Met ernstige toon legde de manager haar uit dat ze niet langer mocht paardrijden. De woorden: “Het spijt ons, maar we moeten je vragen om te stoppen vanwege je gewicht,” kwamen als een schok.
In verwarring vroeg Els om uitleg, waarop de manager toevoegde: “We willen voorkomen dat ze overbelast raken,” wat haar diep raakte.
Els, altijd bezorgd geweest om het welzijn van de paarden, dacht: “Alsof ik de paarden iets aandoe,” terwijl ze haar tranen bedwong.
Teleurgesteld probeerde Els een oplossing te vinden. Misschien kon ze op een groter paard rijden of een ander zadel gebruiken? Maar de manager bleef onvermurwbaar: geen uitzonderingen.
Nadat ze nog even bij haar favoriete paard had gestaan, drong het tot Els door dat ze niet meer kon rijden. Dit besef maakte haar intens verdrietig. Vol emotie verklaarde ze later: “Ze beroven me van mijn grootste passie.”
Voor Els was paardrijden meer dan zomaar een hobby; het was een manier om tot rust te komen en vrijheid te ervaren. Ze had gehoopt op begrip en mogelijke alternatieven, maar voelde zich in de steek gelaten.
“Ze hebben me geen enkele kans gegeven,” verzuchtte ze gefrustreerd. Het afscheid van de manege betekende niet alleen het verlies van haar geliefde hobby, maar ook een breuk met de gemeenschap waar ze jarenlang deel van uitmaakte. Haar vrienden, met wie ze altijd reed, leken plots veraf.
Het feit dat haar gewicht nu zelfs haar favoriete bezigheid in de weg stond, was voor Els een harde realiteit.
De harde realiteit die haar in de weg stond, was moeilijk te accepteren.
“Ik snap dat ze naar de paarden moeten kijken, maar het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof ik als persoon niet meer meetel,” sprak ze met verdriet.
Ze bleef het gevoel van afwijzing ervaren en besefte dat het nog lang zou duren voordat ze dit kon verwerken. Els is echter vastbesloten om door te zetten ondanks haar verdriet.
“Ik wil gewoon weer kunnen doen wat ik het liefste doe,” zei ze met overtuiging. Ondanks het grote gemis hoopt ze ooit terug te kunnen keren naar haar passie.
1. De manege vindt haar te zwaar om te laten paardrijden….
2. Haar wereld is ingestort na de woorden van de manege!
3. Ze heeft het idee dat ze als persoon niet meer meetelt.
4. Naar eigen zeggen voelt het heel erg oneerlijk…
5. De manege wilt voorkomen dat de paarden gebukt gaan door haar gewicht.
