In het Verenigd Koninkrijk is er veel ophef ontstaan door het verhaal van een moeder die elke maand maar liefst €4.000 besteedt aan designerkleding voor haar 10-jarige zoon, die dol is op exclusieve merken.
Moeder Doris Russell, 39, onthulde dat haar zoon Charlie alleen genoegen neemt met topmerken zoals Tommy Hilfiger, Cotton Candy, Nike en Adidas, ondanks de hoge prijskaartjes.
Charlie, die naast school ook parttime kindermodel is, hecht steeds meer waarde aan zijn uiterlijk en staat op geen enkele manier toe concessies te doen als het op zijn kleding aankomt.
Volgens zijn moeder vraagt hij specifiek om designer shirts, broeken en zelfs sokken, die aanzienlijk duurder zijn dan de gebruikelijke keuzes van zijn leeftijdsgenoten.
“Hij wil geen gewone gymshorts, alleen die van Adidas, die zo’n $67 per stuk kosten,” verklaarde Doris aan The Sun. “Zelfs voor zijn T-shirts kiest hij voor Nike, die $39 per stuk zijn, in plaats van goedkopere alternatieven.”
Charlie wil specifieke Nike sportschoenen van $137 per paar voor gymlessen, evenals Nike voetbalschoenen die regelmatig vervangen moeten worden. Zelfs zijn sokken zijn prijzig, met Adidas voor gym en Calvin Klein voor uniformdagen.
Het toewijden van Doris om haar zoon te kleden volgens zijn wensen, heeft geleid tot een uitgavenpatroon dat door velen als verbijsterend wordt ervaren.
Zij is momenteel op zoek naar een nieuwe rugzak voor Charlie, waarbij alleen Nike of Adidas opties acceptabel zijn. Doris en Charlie’s verhaal heeft gemengde reacties opgeroepen.
Sommige critici bekritiseren de overmatige uitgaven aan kinderkleding, terwijl anderen begrip tonen voor de wens van een ouder om aan de voorkeuren van hun kinderen te voldoen, zelfs als dit duurder is.
Doris’ dilemma weerspiegelt een groeiende trend waarin kinderen op steeds jongere leeftijd interesse tonen in mode en merkvoorkeuren ontwikkelen die ver boven het gemiddelde budget voor schoolkleding liggen.
Opkomende vragen over de verantwoordelijkheid van ouders bij het maken van kledingkeuzes voor hun kinderen en de strekking van hun compromissen.
Voor Doris blijft het mysterieus om te balanceren tussen het aanmoedigen van Charlies originaliteit en het bewaken van haar financiën.
Haar belevenis benadrukt de complexiteit van ouderschap in een tijd waarin kinderen steeds sneller hun eigen smaak ontwikkelen, vaak geïnspireerd door sociale media en de amusement industrie.
Terwijl Doris deze obstakels blijft trotseren, gaat het debat over de prijzen en waarden van kinderkleding door. Charlies situatie werpt hierbij een kritische blik op moderne opvattingen over opvoeding en consumentisme.
1. Haar zoon, een kindmodel, eist alleen merkkleding op.
2. Zelfs voor gym heeft hij specifieke sportkleding nodig.
3. Zelfs zijn sokken zijn van het duurdere soort…
4. Hij staat niet open voor goedkopere alternatieven…
5. Meneer is enkel tevreden met duurdere merken, iets minder accepteert hij niet!
