Al meer dan veertig jaar woont Nasir samen met zijn vrouw in Nederland. Het stel, inmiddels opa en oma van zeven kleinkinderen, bouwde hier een bestaan op.
Hun kinderen zijn allemaal in Nederland opgegroeid, hebben gestudeerd of een vak geleerd, en werken in uiteenlopende sectoren: van het onderwijs tot de zorg.
Voor Nasir en zijn vrouw is Nederland allang geen vreemd land meer. Hier liggen hun wortels, hier speelt hun leven zich af.
Toch voelt Nasir zich de laatste jaren steeds minder op zijn gemak. Het land waar hij zich ooit welkom voelde, lijkt langzaam te veranderen. “Ik heb altijd met plezier hier gewoond,” zegt hij.
“We hebben onze kinderen grootgebracht met respect voor dit land, we hebben belasting betaald, gewerkt, bijgedragen. Maar nu merk ik dat ik steeds vaker met spanning naar de politiek kijk.”
De liefde voor Nederland
Wanneer Nasir terugdenkt aan zijn eerste jaren in Nederland, verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. “Ik weet nog goed hoe blij ik was dat ik hier werk vond.”
”Mijn vrouw en ik hebben hard gewerkt om ons leven op te bouwen. Nederland gaf ons kansen, en daar zijn we nog steeds dankbaar voor.”
Zijn kinderen spreken vloeiend Nederlands en voelen zich volwaardig onderdeel van de samenleving. Nasir en zijn vrouw genieten ervan om hun kleinkinderen te zien opgroeien.
“Ze doen het goed op school, ze dromen van hun toekomst. Dan denk ik: dit is toch het bewijs dat integratie kan slagen?”
Maar die trots wordt overschaduwd door een groeiend gevoel van ongemak. “Als ik de televisie aanzet en hoor hoe sommige politici praten over moslims, dan vraag ik me af: praten ze ook zo over mijn kinderen en kleinkinderen?”
De harde woorden van Wilders
Het is vooral de toon van PVV-leider Geert Wilders die Nasir pijn doet. “De dingen die hij zegt over ons moslims hoor je gewoon niet te zeggen. Dat mag gewoon niet, het is ontzettend kwetsend,” vertelt hij met trillende stem.
“Het lijkt alsof wij allemaal hetzelfde zijn, alsof wij allemaal gevaarlijk zijn. Maar dat is niet zo. Ik ben een opa die graag met zijn kleinkinderen in het park loopt. Mijn vrouw bakt koekjes voor de buren. Wij zijn gewone mensen.”
Voor Nasir voelt het alsof hij en zijn familie voortdurend ter verantwoording worden geroepen voor dingen waar ze niets mee te maken hebben. “Als er ergens iets gebeurt, kijkt men meteen naar moslims.”
”Alsof wij allemaal verantwoordelijk zijn. Dat doet pijn. Mijn kinderen hebben hier gestudeerd, ze dragen bij aan de samenleving. Waarom worden ze dan aangesproken alsof ze tweederangs burgers zijn?”
Het gevoel van onveiligheid
Nasir en zijn vrouw merken dat ze zich anders zijn gaan gedragen. “Vroeger liepen we zorgeloos naar de moskee of naar de markt. Nu kijk ik vaker over mijn schouder.”
”Soms denk ik: zullen mensen mij raar aankijken omdat ik een baard heb? Of omdat mijn vrouw een hoofddoek draagt?”
Ook hun kinderen voelen het verschil. Zijn oudste dochter vertelde hem dat ze op haar werk regelmatig vragen krijgt over haar religie, vragen die soms meer weghebben van een oordeel.
“Ze zeggen dat het grappig bedoeld is, maar eigenlijk is het kwetsend,” zegt Nasir. “Ik merk dat ze zich steeds meer moet bewijzen, alleen maar omdat ze moslim is.”
Politiek als dagelijkse zorg
De familie volgt de politiek op de voet. Voorheen gebeurde dat meer uit interesse, nu uit noodzaak. “Elke keer dat er een debat is, kijken we met spanning. Wat wordt er nu weer gezegd over moslims, over buitenlanders?”
Nasir ziet dat het debat steeds harder wordt. “Het gaat niet meer over beleid, maar over wie er wel en niet thuishoort. Dat vind ik gevaarlijk.”
”Want wie bepaalt dat? Ik heb hier mijn hele leven gewerkt, mijn kinderen zijn hier geboren. Moeten we dan nog steeds bewijzen dat we hier thuishoren?”
De hoop voor de toekomst
Ondanks de zorgen wil Nasir niet verbitterd raken. Hij blijft geloven dat de meeste Nederlanders hem en zijn familie accepteren zoals ze zijn. “We hebben lieve buren, goede vrienden. Dat is ook Nederland. En daar houden we ons aan vast.”
Voor zijn kleinkinderen hoopt hij op een samenleving waarin ze niet steeds in de verdediging hoeven te schieten.
“Ik wil dat ze trots kunnen zijn op wie ze zijn, zonder bang te hoeven zijn voor woorden van politici. Dat ze gewoon als Nederlanders worden gezien, want dat zijn ze.”
Nasir zucht even diep. “Het vreet aan me, dat geef ik eerlijk toe. Maar ik laat het niet winnen. Wij blijven hier. Dit is ons thuis.”
